Setna rocznica urodzin św. Jana Pawła II to czas wyjątkowej refleksji i okazji do ponownego odczytania uniwersalnego sensu duchowego dziedzictwa, które nam zostawił. Jego aksjologiczną wartość możemy odkrywać na wielu poziomach: wiary, moralności, lecz także narodowej i historycznej tożsamości.
Zamknięte ostatecznie historyczną klamrą dzieje tego niezwykłego pontyfikatu zawierają w sobie biografię człowieka, który jak żaden dotąd przywódca duchowy, przywrócił nauce Kościoła negowanej przez nurty Oświecenia, aspekt głębokiego humanizmu. Czynił to na bieżąco interpretując i aktualizując naukę społeczną Kościoła, stosując kryteria moralne dla zdefiniowania zjawisk społecznych, ekonomicznych i politycznych. Jego wielkość i znaczenie to nie tylko imponujący dorobek intelektualny zawarty w encyklikach, licznych adhortacjach i wystąpieniach, lecz również pragmatyzm w stosowaniu owych ewangelicznych zasad humanizmu, polegających na wskazywaniu wartości poprzez rolę, biografię i czyn jednostki.
Wynosił na ołtarze (także tutaj pod Tatrami) tych, którzy stawali się drogowskazami moralnymi w czasach mroku poprzez ich biografię i „heroiczność cnót”.
Definiował nimi czas i wytyczał perspektywę przyszłości. O polskich świętych mówił ze szczególną atencją, a zwłaszcza o tych, których imiona głośno wybrzmiały pod Giewontem, poprzez związek z jego biografią lub jego pontyfikatem. Swoim uświęconym życiem rozpoczętym 18 maja 1920 roku dał świadectwo o św. Kindze, św. Urszuli Ledóchowskiej, bł. Bernardynie Jabłońskiej, św. Bracie Albercie. To o nich mówił: „ ...wszyscy oni świadczą o prymacie sumienia i o jego niezniszczalnej godności, o prymacie ducha nad ciałem”.
Prezentowana cyklicznie galeria sylwetek, miejsc i obiektów jest narracyjną opowieścią o czasie, wartościach i ludzkich wyborach. Pozwoli Państwu lepiej poznać fundament naszej historii, kultury, sztuki i duchowości narodu. Zapraszamy Państwa w introspekcyjną podróż w głąb biografii tych, którzy zostali wyjątkowo naznaczeni charyzmatem miłosierdzia. Zaczynamy od prezentacji sylwetki św. Brata Alberta i bł. Bernardyny Jabłońskiej, których misja pod Tatrami zaowocowała trwałą obecnością w zakopiańskim pejzażu.
Lidia Rosińska-Podleśny
Miejska Galeria Sztuki im. Wł. hr. Zamoyskiego w Zakopanem
Św. Brat Albert (Adam Chmielowski) ur. 1845 r., zm. 1916 r. Polski zakonnik franciszkański, założyciel Zgromadzenia Braci Albertynów Posługujących Ubogim oraz Zgromadzenia Sióstr Albertynek Posługujących Ubogim, powstaniec, malarz, święty Kościoła katolickiego, znany z pełnego poświęcenia pracy dla biednych i bezdomnych.
W 1863 r. przyłączył się do powstania styczniowego. Dwukrotnie trafił do niewoli. W trakcie walk został ciężko ranny w wyniku czego amputowano mu nogę. W 1865 r. rozpoczął kształcenie artystyczne. Na dorobek twórczy św. Brata Alberta składają się obrazy olejne, akwarele oraz karty szkicownika. W 1880 r. wstąpił do Zakonu Ojców Jezuitów w Starej Wsi, z którego odszedł po roku. 25 sierpnia 1887 r. w Kaplicy Loretańskiej kościoła Ojców Kapucynów w Krakowie Adam Chmielowski przywdział szary habit III Zakonu św. Franciszka i od tej pory znany jest jako Brat Albert. Śluby zakonne złożył rok później. 22 czerwca 1983 r., podczas mszy św. na krakowskich Błoniach papież św. Jan Paweł II ogłosił Brata Alberta Chmielowskiego błogosławionym. Następnie 12 listopada 1989 r., podczas kanonizacji w Rzymie – świętym.
Zniechęcać się nigdy nie trzeba, po burzy bywa spokój, po zimie zielona wiosna.
św. Brat Albert
Bł. Bernardyna (Maria Jabłońska) ur. 1878 r., zm. 1940 r. Polska zakonnica, mistyczka, współzałożycielka i pierwsza przełożona generalna Zgromadzenia Sióstr Albertynek Posługujących Ubogim, duchowa córka, współpracownica i kontynuatorka dzieła miłosierdzia św. Brata Alberta oraz błogosławiona Kościoła katolickiego. 3 czerwca 1897 r. rozpoczęła nowicjat, otrzymała imię s. Bernardyna i podjęła pracę w przytulisku dla kobiet w Krakowie. Od tej pory z jeszcze większym oddaniem posługiwała najbardziej potrzebującym. Praca w placówkach opiekuńczych, przytuliskach i ochronkach dla dzieci stała się jej życiową misją. 6.06.1997 r. w Zakopanem została beatyfikowana przez Ojca Świętego Jana Pawła II.
Kochać Boga, być ciągle Nim zajętą to cel mojego życia.
bł. Bernardyna
Zdjęcia prac oraz materiały prezentowane na wystawie pochodzą z archiwum i zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie, Zgromadzenia Sióstr Albertynek Posługujących Ubogim w Krakowie, Muzeum Żup Krakowskich Wieliczka w Wieliczce, Klasztoru Sióstr Klarysek w Starym Sączu, Zgromadzenia Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego w Pniewach i Urzędu Miasta w Zakopanem.
