Dziękując za Pani pasję społecznikowską i artystyczne, twórcze zaangażowanie w nasze życie kulturalne, za nieustające działania mające na celu uczynienie z Zakopanego miasta coraz piękniejszego, w którym kultura odgrywałaby coraz większą rolę, z prawdziwą satysfakcją przyznaję Pani Nagrodę Burmistrza Miasta Zakopane 2009. Gratulując dotychczasowych osiągnięć artystycznych i dokonań społecznych, życzę Pani wielu lat w zdrowiu i satysfakcji z dalszej pracy na rzecz naszego miasta.
Barbara Jabłońska-Stefanik urodziła się w Poznaniu, 23 listopada 1923 roku. Podczas okupacji hitlerowskiej, w grudniu 1939 roku, zostaje wysiedlona z rodzinnego miasta. Od roku 1940 mieszkała w Warszawie, uczęszczając na tajne komplety, w zakresie tzw. małej matury. Po zakończeniu wojny powróciła do Poznania i w kwietniu 1945 roju została przyjęta do nowo powstałego Instytutu Sztuk Plastycznych. Dyrektorem był prof. Wacław Taranczewski, który wspólnie z prof. Stanisławem Szczepańskim prowadził pracownię malarstwa sztalugowego.
Po ukończeniu liceum, w roku 1946 Barbara Jabłońska-Stefanik została przyjęta do krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, na Wydział Malarstwa, do pracowni prof. Zbigniewa Pronaszki. W czasie studiów otrzymywała pochwały od swych profesorów, wpisane do indeksu. Dotyczą one: malarstwa sztalugowego, rysunku wieczornego, architektury wnętrz i technik specjalnych. W roku 1950 wyszła za mąż za krakowianina, Bronisława Stefanika, absolwenta ASP w Krakowie i Wydziału Architektury Politechniki Krakowskiej.
W roku 1952 obroniła dyplom na ASP i została przyjęta do Związku Polskich Artystów Plastyków w Krakowie. Bronisław Stefanik pracował w krakowskiej pracowni architektonicznej "Miastoprojekt Płd.", która miała swą filię w Zakopanem. Po oddelegowaniu męża do zakopiańskiej filii, przeniosła się wraz z nim do Zakopanego, gdzie rozpoczęła działalność artystyczną, koncentrując się na malarstwie, architekturze wnętrz i teatrze. Swe prace malarskie prezentowała na wystawach zagranicznych (Finlandia, Niemcy), ogólnopolskich i okręgowych. Maluje również obrazy o treści religijnej dla prywatnych kolekcjonerów i kościołów. Jej prace znajdują się w zbiorach prywatnych w Polsce i za granicą (USA, Japonia, Holandia, Francja, Niemcy, Szwajcaria, Finlandia i Argentyna).
Jeśli chodzi o architekturę wnętrz, to realizowała wnętrza w obiektach projektowanych przez Bronisława Stefanika, takich jak domy wypoczynkowe, kawiarnie, kryty basen w sanatorium na Bystrem (KBK). Wykonywała też prace zlecone przez Pracownie Sztuk Plastycznych, ART w Krakowie, ARA w Warszawie czy Sztuka Polska. W zakresie architektury wnętrz, malarstwa ściennego, mozaik, malarstwa na drewnie i grafiki użytkowej realizowała realizowała swe projekty w obiektach użyteczności publicznej, takich instytucji jak : PP Orbis, Towarzystwo Turystyczno - Krajoznawcze, Tatrzański Park Narodowy.
Swą pasję społecznikowską realizuje już od roku 1952 w teatrze. W zakopiańskim Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej jest scenografem, kostiumologiem i aktorką. Przez wiele lat projektuje kostiumy i scenografię do premierowych przedstawień Teatru im. Heleny Modrzejewskiej, wystawianych na scenie teatralnej Hotelu Morskie Oko. Jest członkiem Towarzystwa Miłośników Teatru im. Heleny Modrzejewskiej. Jej dziełem był wstępny projekt obchodów jubileuszowych 50-lecia Towarzystwa (1956-2006) i 60-lecia Teatru im. Heleny Modrzejewskiej (1947-2007).
Za swą działalność artystyczną i społeczną, które zostały bardzo wysoko ocenione przez władze wojewódzkie i miejskie otrzymała liczne dyplomy, nagrody i wyrazy uznania. Doceniono również jej wkład w upowszechnianie kultury – w roku 1984 Barbara Jabłońska-Stefanik otrzymała odznakę Zasłużonego Działacza Kultury.
Przez wiele lat była i jest bardzo zaangażowana w działalność Podhalańskiego Oddziału Towarzystwa Opieki nad Zabytkami im. Stanisława Witkiewicza.
Tradycje rodzinne podtrzymuje syn Przemysław, architekt po Politechnice Krakowskiej, obecnie naczelnik Wydziału Urbanistyki i Architektury Urzędu Miasta Zakopane i wnuk Bartosz, również absolwent Politechniki Krakowskiej. Synowa, Anna Niedzielska-Stefanik jest lekarzem stomatologiem, zaś najmłodszy członek rodziny Stefaników, Sebastian, uczęszcza do Liceum Ogólnokształcącego im. Oswalda Balzera w Zakopanem.
Od ponad sześćdziesięciu lat jest Pan związany z Zakopanem i Tatrami jako działacz turystyki, ratownik górski, instruktor narciarstwa, przewodnik tatrzański i kierownik schronisk tatrzańskich. Był Pan wśród najaktywniejszych znakarzy PTTK-u, którzy mozolnie znaczyli szlaki, byśmy mogli bezpiecznie poznawać nasze Tatry. Chciałbym też podkreślić Pana głębokie zaangażowanie patriotyczne, udział w Ruchu Oporu i Powstaniu Warszawskim jako żołnierza Armii Krajowej. Wysoko oceniając Pana zasługi nie tylko dla społeczności zakopiańskiej, ale również dla turystów z całej Polski, przyznaję Panu Nagrodę Burmistrza Miasta Zakopane 2009.
Ryszard Drągowski – taternik, ratownik górski, przewodnik tatrzański, instruktor narciarstwa i działacz turystyki urodził się w 1920 roku w Warszawie, bo stąd pochodziła jego rodzina. W czasie drugiej wojny światowej był żołnierzem Armii Krajowej. Uczestniczył w powstaniu warszawskim, a po jego upadku dostał się do niemieckiego obozu jenieckiego Stalag XB w Sandbostel pod Hamburgiem.
W 1937 roku zaczął chodził turystycznie po Tatrach. Po wojnie, w 1946 roku losy przywiodły go do Zakopanego i w Tatry. W latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku zaczął się wspinać. Przez prawie 20 lat (1954-69 i 1972-73) był kierownikiem schroniska PTTK "Murowaniec" na Hali Gąsienicowej. W 1955 roku został ratownikiem górskim, a w latach 1969-72 był naczelnikiem Grupy Tatrzańskiej GOPR. W 1962 roku został instruktorem narciarskim, a uprawnienia na przewodnika tatrzańskiego otrzymał w 1977 roku. W latach 1974-1980 był prezesem Oddziału Zakopane PTTK, a później otrzymał tytuł Prezesa Honorowego. Jest też Honorowym Prezesem Klubu Sekcji Narciarskiej Polskiego PTT. Został odznaczony m.in. Orderem Odrodzenia Polski, Krzyżem Armii Krajowej, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, złotą i srebrną odznaką GOPR i złotą odznaką PTTK.
Pomaganie innym, słabym i potrzebującym pomocy, niezależnie od ich pochodzenia, to wyraz prawdziwej solidarności, uczuć chrześcijańskich i zwykłej, ludzkiej dobroci. Dzięki Tatrzańskiej Fundacji Pomocy Społecznej, prowadzonej przez Pana, potrzebujące dzieci mogły korzystać ze wsparcia finansowego przy zakupie podręczników szkolnych czy wyjechać na wakacje. Dzięki takim ludziom jak Pan, nasz świat staje się lepszy. Doceniając Pana ofiarność, przyznaję Panu Nagrodę Burmistrza Miasta Zakopane 2009.
Jan Ustupski – lekarz pediatra, współzałożyciel i przewodniczący Zarządu Tatrzańskiej Fundacji Pomocy Społecznej. Urodził się 1 stycznia 1956 roku w Zakopanem. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Oswalda Balzera. W roku 1981 ukończył studia na Wydziale Lekarskim Pomorskiej Akademii Medycznej Szczecinie. Od roku 1981 asystent Oddziału Dziecięcego, od 2004 – asystent Oddziału Noworodkowego w zakopiańskim szpitalu. Przez szesnaście lat był radnym Rady Miasta Zakopane, członek Klubu im. Władysława Hrabiego Zamoyskiego, przez dwie kadencje był wiceprzewodniczącym Klubu.
W latach dziewięćdziesiątych przy jego współpracy powstała nowa remiza Ochotniczej Straży Pożarnej na Olczy, a także został odzyskany majątek Kółka Rolniczego. Również z jego inicjatywy, we współpracy z innymi osobami, nastąpiła zmiana patrona Szkoły Podstawowej – z Borysa Wigilewa na Marszałka Józefa Piłsudskiego. Podczas pracy w samorządzie terytorialnym zajmował się przede wszystkim problemami opieki społecznej i służby zdrowia w naszym mieście. Jako radny był autorem projektu utworzenia miejskiego Zespołu Podstawowej Opieki Zdrowotnej, a następnie doprowadził do prywatyzacji podstawowej opieki zdrowotnej w Zakopanem.
Zajmuje się nie tylko pracą zawodową, służy bezinteresowną pomocą wielu ludziom i działa charytatywnie. W roku 1989 był współzałożycielem Tatrzańskiej Fundacji Pomocy Społecznej w Zakopanem, zaś od połowy lat dziewięćdziesiątych jest prezesem Zarządu Fundacji, pełniąc tę funkcję bez wynagrodzenia.
Co roku organizuje letni wypoczynek dla dzieci z najuboższych rodzin zakopiańskich, przygotowuje około trzystu paczek na Świętego Mikołaja, udziela pomocy materialnej i rzeczowej rodzinom potrzebującym wsparcia, stale współpracując z zakopiańskim Ośrodkiem Pomocy Społecznej.
Jest żonaty, ma dwoje dzieci. Żona Urszula jest lekarzem internistą, córka Małgorzata ukończyła Wydział Bankowości i Finansów Akademii Ekonomicznej w Krakowie, syn Tomasz jest uczniem drugiej klasy Liceum Ogólnokształcącego im. Oswalda Balzera w Zakopanem.