Idea organizacji narodowego wyścigu kolarskiego pojawiła się niedługo po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Sport był niezwykle ważnym elementem kształtowania postaw w II Rzeczpospolitej, a kolarstwo było w tym procesie bardzo pomocne. Kolarski peleton sam wyjeżdża do ludzi, odwiedza ich miasta, miasteczka i wsie. Jest na wyciągnięcie ręki dla każdego, kto zechce wyjść na ulicę i obserwować zmagania zawodników. Kolarska idea nabrała realnych kształtów dzięki staraniom Warszawskiego Towarzystwa Cyklistów oraz redakcji Przeglądu Sportowego. W 1928 r., dokładnie ćwierć wieku po inauguracji słynnego Tour de France, rozegrano I Kolarski Bieg dookoła Polski. O randzie imprezy świadczy fakt, że patronem honorowym wyścigu został sam prezydent II Rzeczypospolitej Ignacy Mościcki, a przewodniczącym Komitetu Honorowego Marszałek Józef Piłsudski.
Pierwszy wyścig rozpoczął się w dniu 7 września 1928 r., kiedy to z warszawskiego toru na Dynasach wyruszyło 71 kolarzy. Trasa przebiegała między innymi przeze takie miasta jak Lublin, Lwów, Rzeszów, Kraków, Poznań oraz Łódź, liczyła łącznie 1491 km i była podzielona na osiem etapów. Triumfatorem pierwszego w historii Tour de Pologne został Feliks Wiecek, zawodnik Bydgoskiego Klubu Kolarskiego, który wygrał sześć etapów i oczywiście cały wyścig.
Przed wojną kolarskie wyścigi w niczym nie przypominały dzisiejszych sportowych widowisk. Kolarze jechali ze średnią prędkością ok. 25 km/h, pokonywali etapy liczące nawet 300 kilometrów, a zamiast wożenia bidonów i batonów, zatrzymywali się, aby zjeść posiłek. Jedno pozostało niezmienne – satysfakcja z wygranej i ogromna popularność zwycięzców. Przed wybuchem II wojny światowej udało się rozegrać pięć edycji zawodów. W 1947 r. odbył się pierwszy po wojnie wyścig. Liczył zaledwie 4 etapy i nieco ponad 600 kilometrów. W kolejnych latach na trasach Wyścigu Dookoła Polski zaczęli pojawiać się kolarze z zagranicy. Startowali oni również przed wojną, ale bez większych sukcesów. Tymczasem w 1948 r. dwa etapy wygrał Szwed Olle Persson. Rok później zrobiło się już naprawdę międzynarodowo. Całe podium zajęli obcokrajowcy, a wyścig zdominował Włoch Francesco Locatelli. Z kolei w 1953 r. odbył się najdłuższy wyścig w historii. Jubileuszowy, 10. Tour de Pologne liczył aż 13 etapów i dokładnie 2311 kilometrów. Zwycięzcą okazał się Mieczysław Wilczewski. Lata 1954-57 to całkowita dominacja Mariana Więckowskiego, który wygrał Tour de Pologne trzy razy z rzędu. W 1968 r. na starcie Tour de Pologne pojawił się Ryszard Szurkowski. Startował aż do 1984 r., wygrał w sumie piętnaście etapów, ale ani razu nie udało mu się zwyciężyć w całym wyścigu. Lista wielkich, którzy nie mieli szczęścia do Tour de Pologne jest dłuższa – Królak, Lech Piasecki, Zenon Jaskuła, Joachim Halupczok. Na drugim biegunie znaleźli się trzykrotni zwycięzcy wyścigu Andrzej Mierzejewski (1982, 1984, 1988) oraz Dariusz Baranowski (1991-93), którzy wyrównali osiągnięcia Mariana Więckowskiego.
Od 1993 r. wyścig organizuje Czesław Lang. Rok 2005 był rokiem przełomowym, gdyż Międzynarodowa Unia Kolarska włączyła Tour de Pologne do UCI Pro Tour. W 2008 r., po długich negocjacjach z Międzynarodową Unią Kolarską udało się przenieść wyścig z drugiej połowy września na początek sierpnia. W 2016 r. odbył się pierwszy w historii Tour de Pologne Kobiet.
W swojej długiej historii w zawodach brali udział między innymi Maurizio Fondriesta, mistrz świata z 1988 r., Jack Durand, zwycięzca Ronde van Vlaanderen po samotnej 217-kilometrowej ucieczce oraz zwycięzca trzech etapów Tour de France, Laurent Brochard, indywidualny mistrz świata. W Tour de Pologne debiutował też Fabian Cancellara, Alberto Contador, Peter Sagan, Michał Kwiatkowski czy Rafał Majka. Rafał Majka został zwycięzcą Tour de Pologne w 2014 r., był jednocześnie pierwszym Polakiem, który wygrał wyścig World Tour.
Strona internetowa: www.tourdepologne.pl
Źródło: Lang Team Sp. z o.o.
Dobra
Legenda
