Zdzisław Walczak

Urodził się w Zakopanem, pracował w Zakopiańskich Warsztatach Wzorowych „Cepelia”, zajmując się zdobnictwem w drewnie. W wolnych chwilach rysował z natury i stopniowo opanowywał różne techniki malarskie. Obrazy na szkle tworzył od 1968 roku. Wypracował bardzo charakterystyczna kreskę, która  - wedle Aleksandra Błachowskiego - w zależności od tematu bywa spokojna i lapidarna, bądź dynamiczna, a czasem wręcz zbliżona do groteski czy karykatury.

---

Na jego obrazach (nie tylko tych tworzonych na szkle) podziwiać można urodę tatrzańskiego pejzażu, zabytkowych pasterskich szałasów i drewnianych kościółków. Jego najbogatszym cyklem jest ten związany z Janosikiem, liczący kilkadziesiąt scen. Do swoich obrazów wprowadzał także nietradycyjne treści, tworząc całe cykle poświęcone regionalnym zwyczajom, a także legendarnym postaciom Zakopanego. Wśród nich znaleźli się m.in. Sabała, Witkacy, Makuszyński, Szymanowski oraz słynni góralscy przewodnicy i ratownicy. W tradycyjnych przedstawieniach sakralnych wprowadzał nowe rozwiązania stylowe, a nawet nowe formy ikonograficzne. Malował często z poczuciem humoru, a Madonny ubrane były w góralskie spódnice i nosiły wiele swojskich cech.

Laureat m.in. Nagrody Artystycznej dla Twórców Ludowych im. Jana Płocka oraz Nagrody im. Oskara Kolberga. Prace Zdzisława Walczaka znajdują się w zbiorach muzeów etnograficznych: w Toruniu, Warszawie, Łodzi, Krakowie oraz w Muzeum Tatrzańskim w Zakopanem i Muzeum Śląskim w Katowicach, a także w byłej pracowni malarza. Około dwóch tysięcy obrazów znajduje się u prywatnych właścicieli, w kraju i za granicą.