Morskie Oko

Morskie Oko to największe i jedno z najbardziej znanych jezior tatrzańskich. Położone jest w górnych partiach Doliny Rybiego Potoku stanowiącej część walnej Doliny Białki. Nie jest to trudna wycieczka w warunkach zimowych. Należy się jednak wyposażyć w dobre obuwie i latarkę ze względu na krótki dzień. Warto też sprawdzić godzinę, o której odjeżdżają ostatnie konne zaprzęgi z Włosienicy, a także busy z Palenicy Białczańskiej w stronę Zakopanego lub innych, interesujących nas miejscowości. Nie zaleca się jednak wędrówki w wyjątkowo niekorzystnych warunkach śniegowych, ponieważ fragment drogi powyżej Włosienicy może być narażony na lawiny (!).

Wycieczkę rozpoczynamy na Palenicy Białczańskiej. Na płatnym parkingu można zostawić samochód czy autokar. Do tego miejsca docierają także busy z Zakopanego. Kupujemy bilet wstępu do Tatrzańskiego Parku Narodowego i wchodzimy na jedną z najpopularniejszych tras turystycznych w Tatrach. Po prawej stronie mijamy pierwszą tablicę informacyjną TPN-u, a zaraz za nią postój konnych pojazdów zaprzęgowych (fasiągów), które chętnych turystów mogą dowieźć do Włosienicy (zob. http://tpn.pl/zwiedzaj/przewozy-konne). Zimą wozy są zastąpione przez sanie. Turyści piesi wędrują dalej, mijają most na Waksmundzkim Potoku, dwa zakręty i docierają w rejon drugiej tablicy edukacyjnej TPN-u. Z tego miejsca przy dobrej pogodzie roztacza się widok na jeden z najpiękniejszych rejonów Tatr – Dolinę Białej Wody. Wśród widocznych na tle nieba szczytów można dostrzec leżący po stronie słowackiej Gerlach (2655 m. n.p.m.) – najwyższy szczyt nie tylko Tatr, ale i Karpat.

Wędrując dalej asfaltową drogą, po prawej stronie mijamy drewniany budynek, w którym otwarto wystawę poświęconą historii słynnego sporu o Morskie Oko. Po chwili docieramy do Wodogrzmotów Mickiewicza. Dzięki malowniczym wodospadom jest to miejsce bardzo atrakcyjne i popularne wśród turystów. Na pobliskiej polance znajdują się drewniane ławy ze stołami, które jednak w okresie zimowym mogą być częściowo albo całkowicie przysypane śniegiem. Tutaj z czerwonym szlakiem prowadzącym do Morskiego Oka krzyżuje się szlak zielony wiodący ze Schroniska PTTK im. Wincentego Pola w Dolinie Roztoki do Doliny Pięciu Stawów Polskich.

Szlak czerwony biegnie dalej szeroką, asfaltową drogą. W pobliżu leśniczówki Wanta możemy wejść na pierwszy z czterech skrótów ścinających serpentyny drogi. Zimą wygodniej jest iść jednak drogą, gdyż ścieżka prowadząca przez las może być nieprzetarta albo wyślizgana. Po pokonaniu ostatniego ostrego zakrętu dochodzimy do Włosienicy. Znajduje się tu zarówno końcowy przystanek pojazdów konnych, jak i czynny również w okresie zimowym pawilon PTTK. Odtąd będzie nam towarzyszył widok na szczyty leżące w bezpośrednim otoczeniu Morskiego Oka (m.in. Mnich, Mięguszowieckie Szczyty).

Tutaj kończy się całkowicie bezpieczny fragment szlaku, co potwierdzają obecne na skraju polany tablice: przestrzegająca przed zejściem lawin i informacyjna dotyczące stopni zagrożenia lawinowego. Od tego miejsca droga prowadzi m.in. dolnymi partiami lawiniastego Głębokiego Żlebu zwanego Żlebem Żandarmerii (kolejna tablica informacyjna TPN-u). Zaraz za nim mijamy Zakręt Ejsmonda. Po chwili do szlaku, którym wędrujemy, dołącza zamykany na okres od 1 grudnia do 15 maja szlak niebieski prowadzący z rejonu Morskiego Oka przez Świstówkę Roztocką do Doliny Pięciu Stawów Polskich i dalej przez Halę Gąsienicową do Kuźnic.

Po kilkunastu minutach docieramy do Schroniska PTTK im. Stanisława Staszica nad Morskim Okiem, gdzie możemy odpocząć, skorzystać z toalety, ogrzać się i posilić.