14 lutego 2020 r. 14 lutego 2020 roku w Centrum Kultury Rodzimej w willi Czerwony Dwór odbył się wernisaż wystawy "W parze z samotnością" Malarstwo Agnieszki Różak. Wystawę można oglądać do 7 marca 2020 roku. Na wydarzenie zaprosili organizatorzy: Miasto Zakopane, Zakopiańskie Centrum Kultury, Centrum Kultury Rodzimej w willi Czerwony Dwór .Agnieszka Różak, zakopiańska pedagog i malarka, jednocześnie człowiek wielu pasji i aktywności. Urodziła się w Zakopanem w 1970 roku. Jej mama – Teresa Gąsienica Kaspruś, jest przedstawicielką jednego z najstarszych rodów podhalańskich. Miłość do gór i Podhala determinuje życie i twórczość Pani Agnieszki. Mimo, że w rodzinie nie było osób bezpośrednio związanych z twórczością artystyczną, to tata Mieczysław był także pasjonatem. Z wykształcenia technik medyczny, był typową „złotą rączką’- sam wykuwał zawiasy, wyrabiał kołyski, z desek wykonywał meble do swojego domu, a córka te meble rzeźbiła – i to te pierwsze kontakty z dłutem rozbudziły w niej pasję twórczą – bardzo zapragnęła rzeźbić. Swój talent rozwijała w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych im. Antoniego Kenara w Zakopanem. Jest absolwentką tej szkoły, ukończyła profil Formy Użytkowe – Rzeźba. Duży wpływ na jej twórczą drogę miał nauczyciel rysunku i malarstwa- znany zakopiański malarz Arkadiusz Waloch. To dzięki niemu odkryła w sobie kolejną pasję – malarstwo. Malowanie nigdy nie zdominowało jej twórczości, bo to rzeźbienie pozostaje największym jej pragnieniem. Jazda na nartach i harcerskie wędrówki pozwoliły odkryć i pokochać świat gór, które stają się dla niej nie tylko celem pieszych wędrówek i miejscem uprawiania sportu, lecz także wielką i ciągłą inspiracją twórczą. To miejsca, w których lubi przebywać sama, bo tylko samotność pozwala się wyciszyć, skupić na widokach. Pomyśleć, szkicować, fotografować, by zapisać chwilę. Obserwować, jak zmienia się światło i kolor. Wszystko co widzi i przeżywa, widzimy na płótnach.. Życie Pani Agnieszki to nieustanne łączenie wielu pasji: oddanej pracy z młodzieżą, tęsknoty do gór, sympatii do sportu i muzyki. To, czego słucha najchętniej też zrodziło się z tatrzańskich inspiracji, gdyż są to dzieła K.Szymanowskiego i M. Karłowicza. Maluje od dwudziestu lat, a miłość ta jest wciąż silna i niezaspokojona. Maluje w każdej wolnej chwili, głównie pejzaże górskie. Szkice, rysunki, notatki i fotografie powstają także w czasie podróży po Polsce. Drugim, ulubionym przez nią tematem, który kocha malować to też potężny żywioł: morze. Maluje także martwą naturę i kwiaty. W swoim dorobku artystycznym posiada również rzeźby, miniatury na liściach, ilustracje poezji. Poprzez twórczość artystyczną buduje relacje z ludźmi, znajdując serdecznych przyjaciół. Jak sama mówi, człowiek sam nie istnieje, gdyby nie ludzie, którzy pojawili się na jej drodze, wiele spraw potoczyłoby się inaczej, wiele zdarzeń nie miałoby miejsca. Pani Agnieszka obrazami wyraża swoje emocje, także te związane z ludzkimi historiami. Helikopter w obrazie „Mnich” to dla większości odbiorców czerwony akcent na tle skalnych szarości lub odważne wprowadzenie wytworu zaawansowanej techniki w surowość krajobrazu. Dla autorki to zatrzymana w obrazie chwila ludzkiej tragedii - górskiego wypadku i wielki wysiłek ratowników zdążających z pomocą. Kutry na wodach zatoki, w pejzażu orłowskiego klifu skłaniają do refleksji. Chociaż w pejzażach pani Agnieszki postacie nie występują, człowiek jest widoczny pośrednio, poprzez to, co w tym pejzażu pozostawił: szałasy, kościół, fragment o grodzenia. Maluje głównie farbą olejną, nakładając ją na płótno za pomocą szpachli, co nadaje obrazowi bogatą fakturę i ekspresję. Nie ma ulubionej tonacji barw. Bardzo lubi malować zimę, bo zima to spokój i nadzieja na wiosnę. W technice akwareli powstały ilustracje do poezji Anny Sobczak. Jej wiersz „Tatr mi szkoda”stał się inspiracją dla kolejnego obrazu. Agnieszka Różak maluje głównie dla siebie i kręgu najbliższych znajomych. Swoimi pracami wspiera akcje charytatywne. Jej obrazy znajdują się w zbiorach prywatnych. Obecna wystawa to pierwsza prezentacja prac autorki. Opracowanie JWB zdjęcia P.Kyc (PP)
3 lutego 2020 r. Stulecie Polskiego Ruchu Olimpijskiego było tematem ostatniego Wieczoru w Czerwonym Dworze, na który przybyło bardzo wielu miłośników sportu, w tym także byłych olimpijczyków. Wykład wygłosiła dr Zofia Kiełpińska, biegaczka i dwuboistka, dwukrotna olimpijka (1992 i 1994), medalistka mistrzostw świata i zimowej uniwersjady, od dwudziestu lat delegat techniczny FIS i FISU, dyrektor FISU zimowych uniwersjad w sekcji narciarstwa biegowego, a także naczelnik Wydziału Turystyki, Sportu i Rekreacji w UM Zakopane. Prelegentka podkreśliła, iż podwaliny do powstania ruchu olimpijskiego jeszcze w okresie zaborów stworzyło Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”. To tu rodziła się tęsknota i marzenie o wolności i uczestniczeniu w ruchu olimpijskim. 12 października 1919 roku w Hotelu Francuskim w Krakowie działacze turystyczni, lekkoatletyczni oraz narciarscy utworzyli Polski Komitet Udziału w Igrzyskach Olimpijskich w Antwerpii w 1920 roku. Prezesem został wybrany książę Stefan Lubomirski, a protektorat objął Naczelnik Państwa Józef Piłsudski. Udział w tych igrzyskach uniemożliwiła wojna polsko-bolszewicka. Debiutanckimi igrzyskami dla polskich zawodników był więc Tydzień Sportów Zimowych w Chamonix, gdzie wystąpiła 8. osobowa ekipa z Polski, i igrzyska w Paryżu w 1924, na których reprezentacja Polski zdobyła dwa medale: srebrny w kolarstwie torowym oraz brązowy w jeździectwie. Po tych igrzyskach, w 1925 roku, komitet przemianowano na Polski Komitet Olimpijski. Pierwszy złoty medal zdobyła dla Polski Halina Konopacka w rzucie dyskiem na Igrzyskach Olimpijskich w Amsterdamie w 1928. Dr Zofia Kiełpińska zaznaczyła, że w ramach jednego spotkania niemożliwe jest szczegółowe przedstawienie historii polskiego olimpizmu, jest to bowiem historia trzech tysięcy polskich olimpijczyków, którzy zdobyli łącznie 305 medali. Za tymi cyframi kryją się przede wszystkim treningi, wzruszenia, ale także porażki i przede wszystkim ogromna praca, także tych osób, które zawody zmuszone były śledzić w domowym zaciszu - trenerów, rodzin, fizjoterapeutów i całych sztabów ludzi pracujących na udział polskich zawodników w Igrzyskach Olimpijskich. Pod koniec wykładu dr Kiełpińska przygotowała dla słuchaczy niespodziankę – film z udziałem naszych olimpijczyków – panczenistów, biegaczy, skoczków narciarskich, którzy w ostatnich latach dawali nam powód do radości i dumy. Na Wieczór zaprosili organizatorzy: Miasto Zakopane, Zakopiańskie Centrum Kultury, Centrum Kultury Rodzimej w willi Czerwony Dwór. Opracowanie MW zdjęcia PP (PP)
13 stycznia 2020 r. Kolędy i pastorałki w wykonaniu Zespołu im. Klimka Bachledy W poniedziałkowy wieczór, w Centrum Kultury Rodzimej w willi Czerwony Dwór można było wczuć się jeszcze w klimat góralskiego Bożego Narodzenia i posłuchać kolęd oraz pastorałek w wykonaniu Zespołu im. Klimka Bachledy. Góralska muzyka i śpiew w klimacie Godnich Świąt, ciepłe wnętrza Czerwonego Dworu ozdobione obrazami na szkle i prawdziwa zima na zewnątrz zbudowały niepowtarzalny nastrój. Impreza zorganizowana w ramach znanego i popularnego w Zakopanem cyklu: Wieczór w Czerwonym Dworze, zgromadziła zarówno stałych bywalców comiesięcznych spotkań, miłośników góralskiej tradycji z terenu Podhala jak i dużą grupę gości spędzających pod Tatrami zimowe ferie. O zespole opowiedziała prowadząca imprezę Koordynator ds. Czerwonego Dworu Małgorzata Wonuczka - Wnuk, a repertuar przybliżyła Zofia Kubiniec - Stanuch kierująca na co dzień zespołem. Zespół im. Klimka Bachledy - popularnie nazywany „Klimkami" - powstał w 1952 roku przy zakopiańskiej „Cepelii”. W 1957 roku, po reaktywacji Związku Podhalan, przeszedł pod jego opiekę i działa przy Związku do dziś. Zespół zrzesza młodzież i dorosłych pragnących w jego ramach kultywować regionalna kulturę. Ma w swoim dorobku wiele osiągnięć, które weszły już do kulturalnego kanonu Podhala. Należy do nich m. in. opracowanie i wykonanie w latach 60-tych i 90-tych XX wieku jedynej w tamtym czasie opery góralskiej pt. „Jadwisia spod regli". Od wielu lat zespół aktywnie uczestniczy w życiu Zakopanego, biorąc udział w oficjalnych imprezach miasta czy oprawie wydarzeń sportowych i kulturalnych. Zespół im. Klimka Bachledy m. in. brał udział w powitaniu Ojca Świętego Jana Pawła II na Podhalu w 1997 roku. W 2012 roku. „ Klimki" były zaangażowane w inscenizację baletu „Harnasie" Karola Szymanowskiego, wstawionym pod Wielką Krokwią, a w 2016 przygotowywały inscenizację góralskiego wesela podczas Festiwalu Dni Muzyki Karola Szymanowskiego. Zespół tworzył oprawę artystyczną Światowych Dni Młodzieży, uroczystości zespołów polonijnych, a także góralską oprawę Mszy świętych w Starym Kościółku na Pęksowym Brzysku w Zakopanem. Ich szeroka działalność edukacyjna obejmuje również lekcje o regionie Podhala. Zespół uczestniczy w wielu przeglądach i konkursach, zdobywając niejednokrotnie główne nagrody. Koncertuje często na cele charytatywne. Opracowanie ABD zdjęcia Piotr Kyc (PP)
20 grudnia 2019 r. Są takie osoby, bez których Zakopane i Podhale byłyby inne. Mniej tradycyjne, mniej barwne, mniej radosne. Do takich osób z pewnością należy Stanisław Gąsienica-Wawrytko, który w Czerwonym Dworze podczas wernisażu wystawy góralskich kożuchów i serdaków obchodził 50-lecie pracy twórczej. Rodowity góral i zakopiańczyk, artysta kultywujący tradycje Podhala, dający świadectwo materialnego i niematerialnego dziedzictwa kulturowego naszego regionu. Jego kożuchy, serdaki, czapki, rękawiczki trafiają także do górali na całym świecie. Artysta szył także serdak dla Ojca Świętego Jana Pawła II. Jego twórczość znalazła uznanie w postaci najważniejszych odznaczeń w dziedzinie kultury. W 2011 roku został uhonorowany odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, a w 2015 brązowym medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Jest także laureatem „Marki Tatrzańskiej”. W uroczystości wzięli udział burmistrz Zakopanego Leszek Dorula, naczelnik wydziału kultury Joanna Staszak, prezes Związku Podhalan w Polsce Andrzej Skupień, Mateusz Łękawski, który odczytał list posła na sejm RP Andrzeja Guta-Mostowego , prezes TG „Sokół” gniazdo w Zakopanem dr Stanisław Marduła, ks. dr hab. Władysław Zarębczan, dyrektor Tatrzańskiej Agencji Rozwoju i Promocji Kultury Helena Buńda, dyrektor Domu Ludowego w Bukowinie Tatrzańskiej oraz licznie przybyli goście opracowanie MW zdjęcia P.Murzyn (PP)
2 grudnia 2019 r. Grudniowy „Wieczór w Czerwonym Dworze” zatytułowany „Kwestie historyczne i współczesne stosunki własnościowe w Tatrach Polskich” prowadzony przez starostę powiatu tatrzańskiego Piotra Bąka był spotkaniem wyjątkowym. Nader skomplikowana sytuacja własnościowa sięga bowiem czasów odległych, a opowieść Piotra Bąka, geodety z wykształcenia i historyka z zamiłowania zachwycała nie tylko znajomością szczegółów lecz także wątkami, które mogłyby posłużyć za scenariusz niejednego filmu. Dotyczy to m.in. kwestii własnościowej okolic Morskiego Oka czy lasów znajdujących się obecnie w gestii Wspólnoty Leśnej Uprawnionych Ośmiu Wsi w Witowie. Nie zabrakło także szczegółowych wyjaśnień dotyczących sytuacji prawnej kolejki na Kasprowy Wierch. Wykład wzbudził ogromne zainteresowanie i aplauz zebranych gości. Piotr Bąk, Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Oswalda Balzera w Zakopanem (1977) i Akademii Rolniczej w Krakowie, gdzie uzyskał dyplom magistra inżyniera geodety. Działał w harcerstwie, był drużynowym 1 i 5 Drużyny Harcerskiej oraz komendantem V Szczepu „Hyrny” w Zakopanem. W 1980 brał udział w spotkaniach działaczy harcerskich zmierzających do powołania niezależnych struktur harcerskich. Był jednym z założycieli Kręgu Instruktorów Harcerskich im. Andrzeja Małkowskiego (1980), a także redaktorem (obok Ryszarda Kłeka, Macieja Krupy, Zbigniewa Słupa i Macieja Zubka) zakopiańskiego pisma KIHAM „Czuj Duch”. Od 1982 organizował kolportaż niezależnych wydawnictw, brał udział w organizacji akcji przerzutu literatury religijnej na Słowację]. Był komendantem zlotu Ruchu Harcerstwa Rzeczypospolitej, który odbył się w dniach 25-27 maja 1984. • 1989–1995 – przewodniczący Zarządu Obwodu Tatrzańskiego Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej. Jeden z organizatorów (zagadnienia logistyczne) Pielgrzymki Ojca św. Jana Pawła II na Podhale i w Tatry 1997. • 1990–1995 – radny gminy Tatrzańskiej • 1995–2002 – radny miasta Zakopane • 1995–2001 – zastępca burmistrza • 2001–2006 – burmistrz Zakopanego • 1998–2009 – członek Rady Tatrzańskiego Parku Narodowego • 2000–2006 – wiceprzewodniczący Związku Euroregion Tatry • 2000–2007 – wiceprezes Stowarzyszenia Samorządów Polskich Współdziałających z Parkami Narodowymi, członek Państwowej Rady Ochrony Przyrody • 2005–2006 – przewodniczący komitetu organizacyjnego Pucharu Świata w skokach narciarskich w Zakopanem • 2014–2019 – starosta Powiatu Tatrzańskiego • 2015 – od października 2015 członek Narodowej Rady Rozwoju powołanej przez prezydenta Andrzeja Dudę. W 2016 został odznaczony przez Prezydenta RP Andrzeja Dudę Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi dla rozwoju samorządu terytorialnego, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i społecznej[3]. Jest prezesem Stowarzyszenia Klub im. Władysława Zamoyskiego w Zakopanem. opracowanie MW zdjęcia Czerwony Dwór (PP)
22 listopada 2019 r. 22 listopada w Centrum Kultury Rodzimej w willi Czerwony Dwór odbył się wernisaż wystawy „Barwy pokoleń” – Władysław Walczak Baniecki, Barbara Baniecka- Dziadzio, Bogdan Dziadzio. Wystawa poświęcona jest rodzinnej twórczości zakopiańskich artystów. Podczas wernisażu miała miejsce promocja albumu „Zakopiańskie malarstwo na szkle. Władysław Walczak – Baniecki, Barbara Baniecka – Dziadzio, Bogdan Dziadzio. Władysław Walczak-Baniecki (1934-2011) urodził się w Kościelisku, mieszkał w Zakopanem. Zaczął malować w roku 1962 i sam stworzył własną technikę malowania. Po wielu próbach pod wpływem malarstwa tradycyjnego artysta zwrócił się w stronę typowo podhalańskiej tematyki świątków i scen zbójnickich. Szczególnie ciekawe jest tworzenie cyklów kolorystycznych, przechodzenie od barw pastelowych do ostrych, co stwarza niepowtarzalny charakter malarstwa Władysława Walczaka-Banieckiego. Emanuje z niego prostota i ciepło. Należał do najbardziej cenionych twórców Podhala. Barbara Baniecka-Dziadzio urodziła się w Zakopanem , artystka – malarka, córka Władysława Walczaka-Banieckiego. Kontynuuje rodzinne tradycje malarstwa na szkle, które przejęła od swojego ojca, znanego i uznanego malarza. Jej pierwsze prace nawiązują do stylu ojca, ale szybko znalazła własny język artystyczny i swoją własną formę wypowiedzi na szklanej tafli. Bogdan Dziadzio urodził się w Zakopanem, z zawodu jest pedagogiem. Działalność twórczą rozpoczął malując ikony. Obecnie nadal maluje, rzeźbi oraz wykonuje rysunki medyczne – chirurgiczne. Chęć poszukiwania wypowiedzi w innych technikach zaowocowała rzeźbami oraz malarstwem na szkle połączonym z wykonanym przez siebie obramowaniem. Wystawę można zobaczyć do 8 lutego 2020 roku. Opracowanie PP Zdjęcia KŁC/P. Kyc/P.Murzyn (PP)
22 listopada 2019 r. 22 listopada podczas wernisażu wystawy "Barwy pokoleń" miała miejsce promocja albumu "Zakopiańskie malarstwo na szkle". Wydany właśnie przez Centrum Kultury Rodzimej w willi Czerwony Dwór, Zakopiańskie Centrum Kultury - album „Zakopiańskie malarstwo na szkle. Władysław Walczak-Baniecki, Barbara Baniecka-Dziadzio, Bogdan Dziadzio” stanowi kontynuację serii, zapoczątkowanej wydaniem w roku ubiegłym albumu „Zakopiańskie malarstwo na szkle. Zdzisław Walczak, Marta Walczak Stasiowska”. Publikacje mają charakter dokumentacyjny, edukacyjny, a zarazem promujący technikę witrochromii szeroko stosowaną w Zakopanem i na Podhalu. Fenomen pokoleniowego przekazywania tej wyjątkowej techniki artystycznej jaką jest malarstwo na szkle jest ze wszech miar godzien dokumentowania i zaprezentowania zarówno znawcom i koneserom, jak też odbiorcom na Podhalu, w kraju i poza jego granicami. Przekazywanie materialnego i niematerialnego dziedzictwa kulturowego Podhala, w przypadku obu artystów przez ojca córce, stanowi etap wymagający zachowania i… przekazywania przez wydawców publikacji kolejnym odbiorcom. Barbara Baniecka-Dziadzio jest depozytariuszem tradycji malarstwa na szkle, podobnie – Bogdan Dziadzio. Mąż Barbary wychodzi jednak w swej twórczości dalej – łącząc malarstwo na szkle z rzeźbą. Przypomnijmy, że Władysław Walczak-Baniecki także uprawiał rzeźbę w drewnie, co zostało udokumentowane w publikacji. O wartości albumu stanowi fakt, że prezentowane w nim dzieła pochodzą z kolekcji prywatnych i nie są ogólnie dostępne. Album został wydany w nakładzie 1000 egzemplarzy w dwóch wersjach językowych: polsko-angielsko-niemieckiej i polsko-angielsko-rosyjskiej. Zakopane jest odwiedzane rocznie przez blisko 4 miliony turystów, w tym wielu obcokrajowców. Powstanie albumu w kliku wersjach językowych pozwoli na szersze promowanie polskiej tradycji kulturowej, Zakopanego i Podhala w kręgach odbiorców z różnych krajów. Autorem tekstów do albumu jest dr Magdalena Kwiecińska – etnolog, absolwentka Instytutu Etnologii i Antropologii Kulturowej UJ,), pracownik Muzeum Tatrzańskiego im dra Tytusa Chałubińskiego oraz Anna Kozak Kierownik Działu Etnograficznego w Muzeum Tatrzańskim w Zakopanem, etnograf oraz starszy kurator kilkudziesięciu wystaw, współautorka tekstów w albumie „Zakopiańskie malarstwo na szkle. Zdzisław Walczak i Marta Walczak Stasiowska". Fotografie dzieł prywatnych kolekcji wykonał Paweł Murzyn. Album został dofinansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.Władysław Walczak-Baniecki (1934-2011) urodził się w Kościelisku, mieszkał w Zakopanem. Zaczął malować w roku 1962 i sam stworzył własną technikę malowania. Po wielu próbach pod wpływem malarstwa tradycyjnego artysta zwrócił się w stronę typowo podhalańskiej tematyki świątków i scen zbójnickich. Szczególnie ciekawe jest tworzenie cyklów kolorystycznych, przechodzenie od barw pastelowych do ostrych, co stwarza niepowtarzalny charakter malarstwa Władysława Walczaka-Banieckiego. Emanuje z niego prostota i ciepło. Należał do najbardziej cenionych twórców Podhala. Barbara Baniecka-Dziadzio urodziła się w Zakopanem , artystka – malarka, córka Władysława Walczaka-Banieckiego. Kontynuuje rodzinne tradycje malarstwa na szkle, które przejęła od swojego ojca, znanego i uznanego malarza. Jej pierwsze prace nawiązują do stylu ojca, ale szybko znalazła własny język artystyczny i swoją własną formę wypowiedzi na szklanej tafli. Bogdan Dziadzio urodził się w Zakopanem, z zawodu jest pedagogiem. Działalność twórczą rozpoczął malując ikony. Obecnie nadal maluje, rzeźbi oraz wykonuje rysunki medyczne – chirurgiczne. Chęć poszukiwania wypowiedzi w innych technikach zaowocowała rzeźbami oraz malarstwem na szkle połączonym z wykonanym przez siebie obramowaniem Kolejne promocje albumu odbędą się: 27 listopada 2019 r. o 18:00 w Bukowiańskim Centrum Kultury - Dom Ludowy, ul. Kościuszki 87, 34-530 Bukowina Tatrzańska 28 listopada 2019 r. o 18:00 w Gminnym Ośrodku Kultury Regionalnej w Kościelisku, ul. Nędzy Kubińca 76, 34-511 Kościelisko 11 grudnia 2019 r. o 18:00 Centralny Ośrodek Turystyki Górskiej PTTK w Krakowie, ul. Jagiellońska 6, 31-010 Kraków opracowanie MW/PP zdjęcia KŁC/P.Kyc /P.Murzyn (PP)
Dobra
Legenda
