ur. 12 VIII 1875, Hołosk Wielki pod Lwowem, zm. 25 IV 1944, Kraków) lekarz, profesor embriologii i biologii.
Ukończył Gimnazjum św. Anny w Krakowie, następnie studiował na wydziale medycznym i filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie uzyskał stopień doktora medycyny, dalsze studia na uniwersytetach w Monachium, Koloszwarze i Neapolu. Po powrocie z zagranicy pracował naukowo na UJ w dziedzinie mechaniki rozwojowej komórek (embriologii doświadczalnej), od 1906 profesor UJ. W latach 1917/18, 1918/19 i 1931/32 był dziekanem Wydziału Lekarskiego UJ. W maju 1918 został wybrany członkiem czynnym PAU. W czasie I wojny światowej powołany do armii austriackiej jako kapitan-lekarz, przydzielony został do szpitala wojskowego w Krakowie. W 1915 wszedł do utworzonego przez ks. biskupa krakowskiego Adama Sapiehę Książęco-Biskupiego Komitetu Pomocy (K.B.K.) dla ofiar wojny i objął w nim kierownictwo sekcji sanitarnej. Organizator powstałych przy K.B.K. schronisk dla dzieci chorych na gruźlicę w Zakopanem i dla chorych na jaglicę w Witkowicach pod Krakowem, a następnie kurator i kierownik tych zakładów z ramienia UJ. Dzięki jego pracy dawne schronisko dla dzieci gruźliczych pozostałe po K.B.K. w Zakopanem przemienione zostało w nowoczesny zakład dla leczenia gruźlicy kostnej dla 300 dzieci. Wiosną 1920 rząd polski mianował go nadzwyczajnym komisarzem do walki z epidemiami, które w wyniku wojny szerzyły się na wielkich obszarach kraju. Był inicjatorem budowy w Zakopanem budowy szpitala epidemicznego i łazienek publicznych. W uznaniu jego zasług otrzymał w 1920 tytuł Honorowego Obywatela Zakopanego. W 1924 wybrany do senatu RP z ramienia Narodowej Demokracji. Za swą działalność naukową otrzymał doktorat honoris causa na UJ i Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, był członkiem honorowym Towarzystwa Przyrodników im. Kopernika, towarzystwa Lekarskiego w Krakowie, Lublinie, Wilnie, Częstochowie i Grodnie. W 1935 otrzymał nagrodę naukową m. Warszawy, a w 1935 Papieska Akademia Umiejętności powołała go, jako jedynego Polaka, do swego grona.
(źródło: Lidia Długołęcka-Pinkwart Maciej Pinkwart Zakopane od A do Z, Warszawa 1994; Polski Słownik Biograficzny, t. VIII, Kraków 1959-60 (Stanisław Smreczyński); Stanisław Łoza red. Czy wiesz kto to jest? t. 1, Warszawa 1938; Nowa encyklopedia powszechna PWN, t. 2, D-H, Warszawa 1997).