Antoni Kenar urodził się 23 stycznia 1906 r. w Iwoniczu, zmarł 19 lutego 1959 r. w Zakopanem. Pochowany został w Zakopanem na Pęksowym Brzyzku.
Uznawany jest za wybitnego artystę-rzeźbiarza i taternika.
MŁODOŚĆ, WYKSZTAŁCENIE, PEŁNIONE FUNKCJE
Wychował się w bardzo trudnych warunkach. Po ukończeniu trzech klas został wysłany na praktykę do stolarza. Naukę w zakopiańskiej Szkole Przemysłu Drzewnego rozpoczął w roku 1921. Tu uczył się rzeźby pod kierunkiem Karola Stryjeńskiego (1921–1925). Kształcenie kontynuował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w latach 1928–1934 na Wydziale Rzeźby, gdzie ponownie spotkał się ze Stryjeńskim, który prowadził tam pracownię rzeźby monumentalnej. W 1934 r., po ukończeniu Akademii, rozpoczął działalność artystyczną, wykonując wiele prac dla Zakopanego (m .in. w schronisku na Gubałówce, krzyż na grobie Stryjeńskiego). W 1938 r. powrócił do Zakopanego już jako mąż poślubionej w Warszawie Haliny Jastrzębowskiej i objął pracownię rzeźby. W czasie II wojny światowej przebywał ponownie w Warszawie, gdzie pracował w ogniskach dziecięcych. W czasie powstania został wywieziony do obozu pracy w Essen, a po wyzwoleniu znalazł się we Francji. Tam poślubił Halinę Micińską. W latach 1947–1959 był wykładowcą i dyrektorem Państwowego Liceum Technik Plastycznych w Zakopanem (dziś Zespół Szkół Plastycznych im. Antoniego Kenara).
TWÓRCZOŚĆ
Antoniego Kenara zajmowały różnorodne formy działalności artystycznej: rzeźba, ceramika figuralna i użytkowa, malarstwo, rysunek. Jako twórca związany z Podhalem i Tatrami jest autorem m. in. drewnianej kraty zdobionej rzeźbą w starym kościele zakopiańskim (1947), plafonu ryzowanego w zakopiańskim Domu Turysty (1957), nagrobków: H. Roj-Kozłowskiej i W. Dalbora w Zakopanem (1965). Państwowe Liceum Technik Plastycznych w Zakopanem zostało po jego śmierci nazwane oficjalnie jego imieniem.
TATERNICTWO
Wspinał się od 1922 r. zarówno latem, jak i zimą. Jego partnerami w górach byli m. in. Stefan Bernadzikiewicz, Bronisław Czech, Wiesław Stanisławski. Wziął udział w licznych pierwszych wejściach na np. Orlą Basztę pd. ścianą, Ciężką Turnię pn. i pd.-zach. ścianą, Smoczy Szczyt pn.-wsch. ścianą, Batyżowiecki Szczyt pd.-zach. ścianą, Niżnią Wysoką Gerlachowską nową drogą pn.-zach. ścianą, Żółty Szczyt zach. ścianą, Małą Śnieżną Turnię zach. ścianą, Łomnicę lewą częścią zach. ściany. Uczestniczył ponadto w pierwszym zimowym wejściu na Wyżni Żabi Szczyt.
Oprac. Agnieszka Jurczyńska-Kłosok na podstawie:
J. Jarnuszkiewiczowa Kenar Antoni [w:] Polski słownik biograficzny, pod red. E. Rostworowskiego, t. XII/1. z. 54, Wrocław – Warszawa – Kraków 1966, s. 341–342.
Z. Radwańska-Paryska, W. H. Paryski Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin 2004, s. 507.